Green Has Gone to War עדי פלומן:

עבודתה של עדי פלומן (*1987 ראשון לציון; חיה ועובדת בתל אביב-יפו) בוחנת את המפגש בין טכניקות ידניות ודיגיטליות, בין דימויים וחפצים, תמונות והמסגרות שלהן, בין מה שנמצא לבין מה שנוצר, מה שנוכס ומה שנברא – היזכרות מול בדיה וזיכרון מול דמיון.

בתערוכה זו, שכותרתה Green Has Gone to War"" מציגה פלומן גוף עבודות חדש לגמרי שממשיך את מחקרה אודות הגבולות בין ייצוג ומקור, תוך התמקדות במעבר מהקונקרטי למופשט. בפרק חדש זה של הפרקטיקה האמנותית שלה, מדיום הציור –מקורותיו, ההיסטוריה והמורשת שלו – ממלא תפקיד מרכזי. בתערוכה הנוכחית נמנעת האמנית מלהתייחס לדימויים כפי שהם; במילים אחרות, "קסדה אינה קסדה",* (אזכור לבגידת הדימויים מאת רנה מגריט מ־1929) אלא היא פרח סוריאליסטי† שעתיד להיפתח; העתק תלת־ממדי של שֺממית,‡ כה מוחשי עד שהוא נראה מלאכותי לגמרי; ציור הממחיש מוטיב של בד, נדגם והפך להפשטה טהורה§.

חזרתיות מהווה מרכיב מכריע בתערוכה גם כן. שלוש מראות מאובקות 'משקפות' מרחב רדוף זיכרונות שאינם נתפסים כשלם, אלא רק כרסיסי מרחב חלומי שהפך לסיוט – סופו של תור הזהב ושחר של התחלה אפלה. פרט של נברשת,‖ עשוי מנסרות קריסטל ונורות,¶ ושעון∫ שעמד מלכת מופיעים מבעד למשטחי השיקוף המכוסים אבק. עבודות אלו, שנוצרו בתוכנת מידול תלת־ממדית, בעקבות תמונות שנמצאו ברשת, מעמידות בסימן שאלה את עצם התיאור והפכו לחלונות המביטים לעבר שלא ניתן לתארו במילים או לשכחו, על אף כל המאמצים.

כותרת התערוכה גם היא שבריר, כעת של משפט ארוך יותר המתייחס לצבעה של חפיסת סיגריות, מהדהדת את עניינה של פלומן בקופסאות ובמכלים כאמצעי של סימנים חזותיים, חברתיים, תרבותיים והיסטוריים. כחלק מקמפיין פרסומי ידוע תחת הכותרת, "Lucky Strike Green has gone to war", טענה חברת הטבק כי שינוי צבע החפיסה מירוק – הצבע המנחה בתערוכה של פלומן – ללבן, נעשה מכיוון שהנחושת הנמצאת בצבע הירוק הייתה נחוצה למלחמת העולם השנייה. על אף שהחפיסה הלבנה שמשה, הלכה למעשה, לשם מתן חזות מודרנית למותג ולמשיכתן של נשים אליו, העילה הרשמית – ובעקבותיו הקמפיין – הפכה להצדקה ששימשה לשיווק המוצר תחת אצטלה פטריוטית.

את התערוכה "עדי פלומן: Green Has Gone to War" אצר ניקולה טרצי והיא המשכה של התערוכה "עדי פלומן: מתנת ידידות", שהוצגה במרכז לאמנות עכשווית תל אביב ו"עדי פלומן: תיבת פנדורה", שהוצגה במוזאון הנגב לאמנות בבאר שבע. שיתוף פעולה זה ופרסום הקטלוג עדי פלומן: קמיעות מתאפשרים הודות לתמיכתם של קרן אאוטסט לאמנות עכשווית וגלריה דביר, תל אביב / בריסל.

Adi Fluman: Green Has Gone to War

The work of Adi Fluman (*1987 Rishon LeZion; lives and works in Tel Aviv-Yafo) probes the encounter between manual and digital techniques, between images and objects, pictures and their frames, between what is found and what is created, what is appropriated and what is generated – remembering versus fabricating and memory versus imagination.

In this exhibition, entitled “Green Has Gone to War,” Fluman presents a brand new body of works that continues her investigation of the boundaries between representation and source, focusing on the transition from the concrete to the abstract. In this new chapter of her practice, the medium of painting – its origins, history and legacy – plays a pivotal role. For this exhibition the artist chose to avoid treating images as they are; in other words, “a helmet is not a helmet,”* (echoing René Magritte’s 1929 The Treachery of Images) but rather a surreal flower† that is about to open; a 3D replica of a gecko,‡ so hyper-realistic it actually looks completely artificial; a drawing illustrating a fabric motif has been sampled and turned into pure abstraction.§

Repetition is also a crucial element in the exhibition. Three dusty mirrors ‘reflect’ a space haunted by memories that cannot be perceived as a whole, but only as fragments of a dreamful setting that has turned into a nightmare – the end of a golden age and the dawn of a new dark beginning. A detail of a chandelier,‖ with light bulbs and crystal prisms,¶ and a clock∫ that stopped working appear through the mirroring surfaces covered by smeared dust. Created in a 3D modeling software, following images found online, these works seem to put into question the very essence of depiction while becoming windows to an unspeakable past that cannot be forgotten, despite all the efforts.

The title of the exhibition is also a fragment, this time of a longer sentence connected to the color of a pack of cigarettes, echoing Fluman’s interest in boxes and containers as ‘vehicles’ of visual, social, cultural, and historical signs. In a famous advertising campaign that used the slogan “Lucky Strike Green has gone to war,” the tobacco company claimed that the change of color of its pack, from green – the guiding color of Fluman’s exhibition display – to white, was made because the copper used in the green color was needed for World War II.

Although the white package was actually introduced to modernize the label and to increase the appeal of the package among female smokers, the official reason – and related campaign – became a convenient way to make the product more marketable while appearing patriotic at the same time.

“Adi Fluman: Green Has Gone to War” is curated by Nicola Trezzi and it follows “Adi Fluman: Souvenir d’amitié,” presented at CCA Tel Aviv and “Adi Fluman: Pandora’s Box,” presented at the Negev Museum of Art in Be'er Sheva. This collaboration, and its related publication Adi Fluman: Talismans, are supported by Outset Contemporary Art Fund and Dvir Gallery Tel Aviv / Brussels.

Green Has Gone to Warعدي فلومان:

يتقصّى عمل عدي فلومان (*1987 ريشون لتسيون؛ تعيش وتعمل في تل أبيب-يافا) اللقاء بين التقنيّات اليدويّة والديجيتاليّة، بين الصور والأشياء، الصور وإطاراتها، بين ما هو موجود وما تمّ إنشاؤه، ما تمّ استملاكه وما تمّ خلقه – التذكّر مقابل الخياليّ والذاكرة مقابل الخيال.

في هذا المعرض، الذي يحمل عنوان «Green Has Gone to War»، تقدّم فلومان مجموعة جديدة تمامًا من الأعمال التي تواصل بحثها حول الحدود بين التمثيل والمصدر، مع التركيز على الانتقال من الملموس إلى المجرَّد. في هذا الفصل الجديد من ممارستها الفنّيّة، يؤدّي وسيط الرسم – أصوله، تاريخه وتراثه – دورًا مركزيًّا. في المعرض الحاليّ تمتنع الفنّانة عن التعامل مع الصور كما هي؛ بكلمات أخرى، «الخوذة ليست خوذة»،* (إشارة إلى خيانة الصور لرينيه ماغريت من عام 1929) ولكنّها زهرة سورياليّة† سيتمّ فتحها؛ نسخة ثلاثيّة الأبعاد لأبو بريص،‡ ملموسة جدًّا، إلى حدّ أنّها تبدو مصطنعة تمامًا؛ لوحة تجسّد موتيفًا من القماش، تمّ أخذ عيّنات منها وتحويلها إلى تجريد خالص §.

يشكّل التكرار عنصرًا حاسمًا في المعرض أيضًا. ثلاث مرايا مُغبرّة «تعكس» مساحة مسكونة بالذكريات التي لا يُنظر إليها ككلّ كامل، وإنّما فقط كشظايا من مساحة حالمة أصبحت كابوسًا – نهاية العصر الذهبيّ وفجر بداية مظلمة. قطعة من ثريّا،‖ مصنوعة من مناشير كريستاليّة ومصابيح،¶ وساعة∫ توقّفت عن الدوران تظهر من خلال الأسطح العاكسة المغطّاة بالغبار. هذه الأعمال، التي تمّ إنشاؤها في برمجيّة نمذجة ثلاثيّة الأبعاد، بعد صور عُثِر عليها في الشبكة، تثير الشكوك في الوصف ذاته وأصبحت بمثابة نوافذ تطلّ على الماضي الذي لا يمكن وصفه بالكلمات أو نسيانه، على الرغم من كلّ الجهود.

عنوان المعرض هشّ هو أيضًا، فقد أصبح الآن عبارة عن جملة أطول تشير إلى لون علبة سجائر، تردّد صدى اهتمام فلومان بالعُلب والحاويات كوسيلة للعلامات البصريّة، الاجتماعيّة، الثقافيّة والتاريخيّة. كجزء من حملة إعلانيّة معروفة بعنوان «Lucky Strike Green has gone to war»، ادّعت شركة التبغ أنّ تغيير لون العلبة من اللون الأخضر – اللون الموجِّه في معرض فلومان – إلى الأبيض، تمّ لأنّ النحاس الذي باللون الأخضر كان ضروريًّا للحرب العالميّة الثانية.

على الرغم من أنّ العلبة البيضاء استخدِمت، في الواقع، لإعطاء مظهر عصريّ للماركة التجاريّة ولجذب النساء إليها، إلا أنّ الذريعة الرسميّة – وفي أعقابها الحملة – أصبحت التبرير المستخدم لتسويق المنتج تحت غطاء وطنيّ.

تولّى أمانة معرض «عدي فلومان: Green Has Gone to War» نيكولا طرتسي، وهو استمرار لمعرض «عدي فلومان: هديّة صداقة»، الذي تمّ تقديمه في مركز تل أبيب للفنّ المعاصر، و«عدي فلومان: صندوق باندورا»، الذي قُدِّم في متحف النقب للفنون في بئر السبع. أصبح هذا التعاون ونشر كتالوغ عدي فلومان: تمائم ممكنين بفضل دعم مؤسّسة آوتست للفنّ المعاصر وجاليري دفير، تل أبيب / بروكسل